प्रवाही

तारूण्याला जाळून घ्यावे, नशाच देशी ओतून घ्यावी
प्राचीन अर्वाचीन नी पहिल्या धारेचीही कोळून प्यावी
मुरवून देहामध्ये अस्सल झिंग, मातीला माथा द्यावा
पावित्र्याचा फाडून बुरखा, रंग जिन्याचा जाणून घ्यावा !

कर्तव्यांसह हक्कांचे मुद्देही टांगावे वेशीला
रात्रंदिन झिंगून जपावे सत्य इमानाला शीलाला !
चढता चढता हळूहळू ती उतरत जावी हवी नकोशी
आयुष्याच्या अधोगतीला काळ ठरावा अंतिम दोषी !

थेंब नुरावा बाटलीत अणुरेणूंनी कल्लोळ करावा
दिशाहीन डोळ्यांच्या देखत हातांनाही कंप सुटावा
रेडेवाल्या गुराख्याकडे थेंब मागुनी मिळो न काही
तल्लफ सोडून अगम्यतेच्या मार्गे व्हावे स्वतः प्रवाही !

- राजीव मासरूळकर
दि . ५ सप्टेंबर २०१२
रात्री ९:०० वाजता

जगणं...

जगणं . . . . . . . .
वटवाघळासारखं
उलटं लटकून ,
सोडून गेलेल्या
पिलांसाठी
चित्कारत भटकून,
दशदिशांचा वेध घेत
आंधळ्यासारखं
उडणं . . . . . . .

जगणं . . . . . . . !

गटारातल्या अळ्यांसारखं
वळवळत,
अंधारवाटा चिवडत,
सगळा दुर्गंध पोटात घेऊन
वेश्येसारखं
कळवळत
सडणं . . . . . . .

जगणं . . . . . . . !

बैल होऊन
ओटीपोटी
चिकटलेले गोचिड
कुरवाळत,
चिमूटभर अनुभव,
मुठभर पत्रावळ्यांच्या
बुजगावण्यांसमोर
लाळ गाळत
रांगणं . . . . . . .

जगणं . . . . . . !

आपल्याच माणसांची
पोटं तुडवून,
छात्या बडवून,
डोक्यांची शिडी करून
शिखर गाठणं,
हजारो शाखांवर लिलया पसरून,
महावृक्ष वाळवून,
दुर्धर आजारांचं औषध होऊन,
अमरवेलासारखं
माणूसकीला
ठगणं . . . . . . .

जगणं . . . . . . !

आभाळाकडे हात पसरून,
पाय घट्ट मातीत रोवून,
धरतीची छाती फोडत . . . .
चाक नसलेला गाडा ओढत . . . .
किड्यामुंग्यांसारखं झटून,
स्वतःच स्वतःला
लचके तोडणाऱ्‍या श्वापदांना वाटून,
आदिम भावना जपत . . . .
निरर्थासाठी खपत . . . .
शापीत शिक्षा
भोगणं . . . . . .

जगणं . . . . . . !

देहहोमाच्या मातीत
गोड फळांची झाडं
उगवत,
फाटलेल्या लक्तरांना
स्वप्नांची अस्तरं जोडत,
जात्याखाली भरडून
पिठासारखा उजेड देत,
कोशामध्ये कोंंडून घेऊन
ढगाळ डोळे सावरत,
भेगाळलेल्या हातपायांनी
भविष्यरेशिम विणत विणत
कोशाच्याच सरणामध्ये
झिजून
विझून
सरणं . . . . . . . . . . !

जगणं . . . . . . . . . . . !

- राजीव मासरूळकर
दि १६.०७.२०१२ सायं ६.०० वा
पानवडोद ता सिल्लोड जि औरंगाबाद

सरडेदादा

सरडेदादा ,
किती सापेक्ष बघतोस तू साऱ्‍या जगताकडे
इथल्या जीवघेण्या धांदलीचा आवंढा गीळत . . . . .. . .

कुठं काही खुट्ट झालं तरी
रस्ता बदलणारा तू
ठरलास ना रक्तपिपासू . . . . .. . ?

अरे ,
फुकाची केळीसुद्धा
लुटलेल्या लोण्यासोबत गिळणाऱ्‍या
या श्वेतवर्णी शर्विलकांना काय माहित
चार दिवस वाळलेले कडवट कुटके
घसा कसे रक्तबंबाळ करीत जातात म्हणून . . . . . . . . .
तरीही तू शांतच
तुझे दगडी डोळे बघतात सापेक्ष
मान न कलवता
वादळात गुरफटलेल्या पाचोळ्यागत जगताकडे . . . . . .. . . !

सरडेदादा ,
जेव्हा येतात तुझ्याकडे
पांढऱ्‍या वेशातले काळे बगळे
आपापले ध्वज घेऊन
हात जोडून
भावनिक साद घालत
आभाळभर आश्वासनं देत
तेव्हा
ठरतोस तू
रंगबदलू . . . . . .
आणि
गारद गारद्यांची
शेंबडी शेंडेफळंसुद्धा
काठ्यांचे फास करून
घोटू पाहतात तुझा गळा . . . .. . . .
करू पाहतात तुझा चेंदामेंदा . . . . . . . . . . !

म्हणे तुझं रक्तच थंड
हिमालयातल्या हिमासारखं
गार गोठलेलं . . . . . .
नव्हे ,
तुझे श्वासच गोठलेले
एका घनगर्द हिरव्या वर्तुळात . . . . . . .
अरे ,
समाधिस्त भासणारे धुर्त बगळेसुद्धा
नेमका नेम साधून
वर्तुळातलेच मासे टिपतात
हे काय तुला ठाऊक नाही . . . .. . . . ?

म्हणूनच म्हणतो ,
सोड तुझा तो रंगबदलू भ्याडपणा ,
फोड ते कवच
तूच आवळलेलं
तुझ्याभोवतीच घट्ट . . . . . . .. .
आणि सांग जगाला ओरडून
तुझं अस्तित्व . . . . .
तुझं कर्तृत्व . . . . . .
तुझं महात्म्य . . . . . . . !

आणि लक्षात ठेव ,
जर आलेच तुझ्याकडे
लोकशाहीचे
हुकुमशाही खोजे
दडपशाहीचे कुपमंडूक दंडुके घेऊन
दमदाटी करत
तर
दाखवू नकोस त्यांना
तुझी पोपटपिवळी पाठ
नाहीतर . . . . . .
टपून बसलेलं हे लुटारू जग
काळ्या मातीने पोसलेल्या छात्यांना
षंढ ठरवून
तुझं पिंंगट पोट
तुडवल्याशिवाय राहणार नाही......
लक्षात ठेव . . . . . . . . . !

- राजीव मासरूळकर
मु पो मासरूळ
ता जि बुलडाणा

पाऊसधारा

हा हा वारा
या पाऊसधारा
हा वारा या पाऊसधारा
वाहून मज नेती कुठे ?
घेऊन मज जाती कुठे ?

लुसलुसणाऱ्‍या गवतावर
पडती थेंब जणु दहिवर
त्यातून वारा वाहे भरारा
पाहून मजला हसू फुटे !

झुळझुळणाऱ्‍या झऱ्‍याकडे
बळे ओढती मजला गडे
मंजुळ मंजुळ गीत आणखी
डोळ्यांचे पारणे फिटे !

उंच उंच हिरवा डोंगर
क्षितिजापलिकडे फिरवी नजर
आभाळाचे चुंबन घेण्या
पुढती सगळे सुख थिटे !

"पक्ष्यांनो, आणखी भिजा,
या, पाणी उडवू , किती मजा !
अभ्यासाची घरकामाची
कटू सजा ना इथे भेटे !"

"चिंंब चिंब भिजण्याचे असे
कुणी लावले तुला पिसे ?"
माळावरची फुले पाहुनि
आईचा मग रूसवा सुटे !

हा हा वारा या पाऊसधारा !

हा हा वारा या पाऊसधारा ! !

- राजीव मासरूळकर
मु पो मासरूळ
ता जि बुलडाणा

बरेच झाले

दुःखाने मी कधी न चळलो बरेच झाले
माझा मी ही मलाच कळलो , बरेच झाले !

अवतीभवती गुच्छ फुलांचे खूप लगडले
अवचित मीही सुगंधाळलो , बरेच झाले !

साद घालण्या समोर आल्या लंपट वाटा
काट्यांमधून मी भळभळलो , बरेच झाले !

पाऊस येता झडून गेला मोरपिसारा
मी ही थेंंबांसंगे ढळलो , बरेच झाले !

पश्चिम झाली लालबुंद कुंकवासारखी
आणि अचानक मी मावळलो , बरेच झाले !

- राजीव मासरूळकर
दि .२.६.१२
रात्री १०.१५ वाजता

कवी

कवी

ग्रामीण कवी
चारचाकीत बसून
कवीसंमेलनासाठी
शहरातून
गावात येतो...
दारिद्र्याच्या
शेतीमातीच्या
आत्महत्येच्या
त्यावर होणा-या राजकारणाच्या
त्याच त्या
चार कविता ऐकवतो
अन् जागवतो आशावाद...
गोळा झालेलं गाव
करतं टाळ्यांचा कडकडाट...
शहरापेक्षा
गावातच मिळतो मोठा प्रेक्षकवर्ग
अन् मिळते मोठी दाद
असं पुन:पुन्हा मनावर गोंदवून
कवीसंमेलनानंतरचा
पाहूणचार आटोपून
मानधन नको, तर
गाडीत तेल भरायला का होईना
गावानं दिलेलं पाकीट
जड अंत:करणानं
खिशात कोंबून
आल्या चारचाकीतूनच
शहराकडे निघून जातो
ग्रामीण कवी.....

गावही मग
झालं गेलं विसरून
शेतीमातीत गुंग होऊन
जगत राहतं
आपल्याच गतीत..

~ राजीव मासरूळकर
   27/5/2017 02:20 pm

कोणीही जीवलग नाही

कोणीही वैरी नाही, कोणीही जिवलग नाही
या श्वासांमध्ये माझ्या थोडीही लगबग नाही

आभाळ निळ्या बुरख्याचे लपवून उन्हाळे बसले
अन् पृथ्वी पंखांखाली घेईल असे खग नाही

श्वासांच्या पैलतिरावर अंधार पसरला आहे
हृदयाची धक् धक् नाही, पैशांची झगमग नाही

बापाच्या डोळ्यांमध्ये हर्षाने आले पाणी
जन्मात एवढे हळवे मज दिसलेले ढग नाही

चल, एक नवे जग शोधू, माणूस जगवण्यासाठी
हे देवधर्मजातींचे जगण्यालायक जग नाही!

~ राजीव मासरूळकर
   04/02/2016
   सावंगी, औरंगाबाद