जगणं . . . . . . . .
वटवाघळासारखं
उलटं लटकून ,
सोडून गेलेल्या
पिलांसाठी
चित्कारत भटकून,
दशदिशांचा वेध घेत
आंधळ्यासारखं
उडणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . . !
गटारातल्या अळ्यांसारखं
वळवळत,
अंधारवाटा चिवडत,
सगळा दुर्गंध पोटात घेऊन
वेश्येसारखं
कळवळत
सडणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . . !
बैल होऊन
ओटीपोटी
चिकटलेले गोचिड
कुरवाळत,
चिमूटभर अनुभव,
मुठभर पत्रावळ्यांच्या
बुजगावण्यांसमोर
लाळ गाळत
रांगणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . !
आपल्याच माणसांची
पोटं तुडवून,
छात्या बडवून,
डोक्यांची शिडी करून
शिखर गाठणं,
हजारो शाखांवर लिलया पसरून,
महावृक्ष वाळवून,
दुर्धर आजारांचं औषध होऊन,
अमरवेलासारखं
माणूसकीला
ठगणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . !
आभाळाकडे हात पसरून,
पाय घट्ट मातीत रोवून,
धरतीची छाती फोडत . . . .
चाक नसलेला गाडा ओढत . . . .
किड्यामुंग्यांसारखं झटून,
स्वतःच स्वतःला
लचके तोडणाऱ्या श्वापदांना वाटून,
आदिम भावना जपत . . . .
निरर्थासाठी खपत . . . .
शापीत शिक्षा
भोगणं . . . . . .
जगणं . . . . . . !
देहहोमाच्या मातीत
गोड फळांची झाडं
उगवत,
फाटलेल्या लक्तरांना
स्वप्नांची अस्तरं जोडत,
जात्याखाली भरडून
पिठासारखा उजेड देत,
कोशामध्ये कोंंडून घेऊन
ढगाळ डोळे सावरत,
भेगाळलेल्या हातपायांनी
भविष्यरेशिम विणत विणत
कोशाच्याच सरणामध्ये
झिजून
विझून
सरणं . . . . . . . . . . !
जगणं . . . . . . . . . . . !
- राजीव मासरूळकर
दि १६.०७.२०१२ सायं ६.०० वा
पानवडोद ता सिल्लोड जि औरंगाबाद
वटवाघळासारखं
उलटं लटकून ,
सोडून गेलेल्या
पिलांसाठी
चित्कारत भटकून,
दशदिशांचा वेध घेत
आंधळ्यासारखं
उडणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . . !
गटारातल्या अळ्यांसारखं
वळवळत,
अंधारवाटा चिवडत,
सगळा दुर्गंध पोटात घेऊन
वेश्येसारखं
कळवळत
सडणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . . !
बैल होऊन
ओटीपोटी
चिकटलेले गोचिड
कुरवाळत,
चिमूटभर अनुभव,
मुठभर पत्रावळ्यांच्या
बुजगावण्यांसमोर
लाळ गाळत
रांगणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . !
आपल्याच माणसांची
पोटं तुडवून,
छात्या बडवून,
डोक्यांची शिडी करून
शिखर गाठणं,
हजारो शाखांवर लिलया पसरून,
महावृक्ष वाळवून,
दुर्धर आजारांचं औषध होऊन,
अमरवेलासारखं
माणूसकीला
ठगणं . . . . . . .
जगणं . . . . . . !
आभाळाकडे हात पसरून,
पाय घट्ट मातीत रोवून,
धरतीची छाती फोडत . . . .
चाक नसलेला गाडा ओढत . . . .
किड्यामुंग्यांसारखं झटून,
स्वतःच स्वतःला
लचके तोडणाऱ्या श्वापदांना वाटून,
आदिम भावना जपत . . . .
निरर्थासाठी खपत . . . .
शापीत शिक्षा
भोगणं . . . . . .
जगणं . . . . . . !
देहहोमाच्या मातीत
गोड फळांची झाडं
उगवत,
फाटलेल्या लक्तरांना
स्वप्नांची अस्तरं जोडत,
जात्याखाली भरडून
पिठासारखा उजेड देत,
कोशामध्ये कोंंडून घेऊन
ढगाळ डोळे सावरत,
भेगाळलेल्या हातपायांनी
भविष्यरेशिम विणत विणत
कोशाच्याच सरणामध्ये
झिजून
विझून
सरणं . . . . . . . . . . !
जगणं . . . . . . . . . . . !
- राजीव मासरूळकर
दि १६.०७.२०१२ सायं ६.०० वा
पानवडोद ता सिल्लोड जि औरंगाबाद
No comments:
Post a Comment