दहन

दहन

दिवसभर नभी लाव्हा उन्हाचा उधाने
जळजळजळ जाळे जीवना जीवघेणे
थबथब निथळोनी देह घामात न्हातो
गवत जळत जाते, वात वातास येतो !

मृगजळ भवती धादांत आव्हान देते
पळत थकत पाणी प्राण डोळ्यांत नेते
मरगळ मरणाची झाडवेलींस येते
भ्रमण खग न करती, सावली शोधती ते !

सदन गरम ज्वाला ओकते भर दुपारी
दहन सहत झाडे, सावल्या दीन दारी
पळ पळ तर भासे एक एका युगाचा
मरण सहज वाटे घास घेते जगाचा !

अवचित मग येतो जोरजोरात वारा
झुकत मुडत झाडे साहती क्रुद्ध मारा
जलद जलद येती घेरती ते नभाला
कडकड चपलांची साद देते जगाला

सर सर सर धारा पावसाच्या बरसती
फिरुन फुलुन येती श्वास, मातीत न्हाती !

हसत सजल वारा स्पर्शतो गार काया
उधळुन धरतीही देत मृद्गंध फाया
मुखकमल मनूजाचे तरारून येते
गगन खग भराऱ्‍यांनी शहारून जाते !

(मरणकळ जगी जे सोसती पेलताती
सृजन सत् शिवाचे सुंदरे त्याच हाती !)

- राजीव मासरूळकर
दि. २८ जुलै २०१३
रात्री ९.०० वाजता