आशा

आशा....

आभाळ भरून येतंय....
लखलखीत विजेरी सुळे दाखवून भिववित
गडगडून हासत
काळ्याकुट्ट राक्षसी मेघांची मोकाट फौज
व्यापतेय निलाकाश......
माझं भयव्याकुल हृदय
शोधतंय
आसरा
कदाचित तुझा...
तुझ्या आठवणींचा......!
हे प्रचंड राक्षस धावताहेत अंधाधुंद
क्षणोक्षणी आकार बदलत
झेपावताहेत त्यांचे सुसाट श्वास तुझ्याकडे
हेलपाटून टाकताहेत तुला
झपाटताहेत........ माझ्यासमोर.......
त्यांचे लक्षावधी थेंबहात
घेताहेत तुला कवेत
करताहेत स्पर्श
तुझ्या गुलाबी अंतरंगास आरपार
आणि मी पाहतोय..........
तुझ्या चेह-यावरील तृप्ती...
तुझं आनंदविभोर अंगांग...
डोळे बंद करून
थेंबांची तू घेतलेली कोवळी चुंबनं..
कवटाळून घेताहेस तू
ढगांचा चिंब चिंब थेंबसंभार.....
अधाशासारखी.... !
एवढं प्रेम करतेस तू ढगांवर...
पावसावर....?
आण माझं काय....?

वाटलं होतं तू येशील,
आवेगानं माझ्यात विलीन होशील...
पण तू झालीस
प्रेमाचा पुर्वापार वर्षाव करणा-या
गर्भश्रीमंत पावसाची....!
माझं दारिद्र्य
मी लपवूही शकलो नाही
माझ्या डोळ्यांतला खजिना
तुला दाखवूही शकलो नाही......!

आणि हे काय....?
जिथे जिथे पेरल्या होत्या म
आठवामृताच्या निष्पाप बिया
तिथे तिथे उगवतेय
गुप्तधनावर बसलेल्या भुजंगासारखी
हिरवीकंच काटाळ
जाड हिरव्या पानांत
विष साठवलेली
पोपटी काटे पांघरलेली
मण्यासारखी पिवळी फुलं डोईवर घेऊन डोलणारी
स्पर्श करू पाहणा-याला
विखारी दंश देणारी.....

ती अमृताचं रक्षण करतेय
कि विषाचं.........?
कि
तुझ्या मनातल्या किल्मिषांचं........?

वाटलं होतं
माझ्या छातीभर शेतीवर
आक्रमण करणारी ही काटाळ
तू कवटाळशील
तर तिची बनेल एक अमृतवेल...
तुला नि मला सांधणारी
तुझ्यामाझ्या अव्यक्तातले
अमृतत्व शोधणारी
आणि गुंफेल ती
आपल्या अबोल आभाळभावनांना
तिच्या सुगंधी पानाफुलांत
कायमचेच.........!

पण नाहीच,
तसंही झालं नाहीच.....

दु:ख आहे, पण जरा आधार आहे
प्रेम तू केलेस तोही यार आहे

सावलीसम तू मला बिलगू नको ना
की तुझा हा ही दुधारी वार आहे....?

प्रेम मी केले जगावर अन् कळाले
दु:ख प्रेमाच्या कथेचे सार आहे......

दु:ख प्रेमाच्याा कथेचे सार आहे ....!!!

~ राजीव मासरूळकर