एकाएकीच
ही फुले
कशी झालीत निर्गंध???
मी आलो म्हणून
की तू.....???
आणि ही वा-याची धुंद सतार......
.... जी करायची गुंजारव
तुझ्या मधाळ केसांतून.......
कशी झालीय जेरबंद???
तो बघ,
अपरंपार मृगजळामागे धावतोय
एक परंपरावादी कस्तुरीमृग...
डोळ्यांच्या खाचा झालेला...
पुढचे दोन्ही पाय रक्ताळलेला...
फुले सुगंधीत कधी होतील.... कशी होतील??
वा-याची सतार कधी होईल बंधमुक्त....??
मृगजळी लाटा
रक्ताळलेले पाय
कधी धुतील.....???
या रक्ताच्या थारोळ्यात
तू यायलाच नको होतंस...
गुलाबपाणी समजून
भाबडेपणानं त्यात
न्हायलाच नको होतंस.....
आणि आता तर झालाय
सगळीकडे चिखलच चिखल...
कशी धुणार तू
तुझी ही डागाळलेली लक्तरं.....?
कशी जाणार घरी....??
आता क्षितीजही टाकून देईल
त्याची अपूर्व लाली
आणि लपवेल तोंड
अंधारमाखल्या पांघरूणाआड......
करशील हे क्षितीज पार....???
दूर
क्षितीजापार
उभा
तो यार
करी तलवार
लखलखे न्यारी
हेक्यात
ठोकी ललकार
जिव्हारी वार
हृदयी अंगार
भळभळे प्यारी.......!
ही कुठली वेल
येतेय सरसरत माझ्याकडे
चवताळलेल्या नागिणीसारखी...
लपेटतेय माझे अंग-लिंग
वलयाकार.....?
आशा,
जा तू इथून
थांबू नकोस जराही....
झाडाला भोवळ यावी तसं होतंय मला....
आणि हे काय....
अजस्र डायनोसोरसारखा
तो पिरेमिड का येतोय
धावत माझ्याकडेच....
नि सडत चाललंय माझं सबंध शरीर
या वेलीच्या वलयाकार वेढ्यांत.... ???
मी ममी तर नाही ना...??
नाही ssss...
मी आहे पोतराज!!
दूर हो तू,
आशा,
दूर हो...
अन्यथा
बसेल तुझ्या गुलाबी देहावर
एखादा अस्वस्थ आसूड
माझ्या सडत्या पाठीऐवजी......
पण
तू आहेस तरी कुठे... आशा???
की
ही सळसळती वेल होऊन
तूच तर नाही ना आलीस.........?
मला घेरायला...
मला मारायला........?????
~ राजीव मासरूळकर
ही फुले
कशी झालीत निर्गंध???
मी आलो म्हणून
की तू.....???
आणि ही वा-याची धुंद सतार......
.... जी करायची गुंजारव
तुझ्या मधाळ केसांतून.......
कशी झालीय जेरबंद???
तो बघ,
अपरंपार मृगजळामागे धावतोय
एक परंपरावादी कस्तुरीमृग...
डोळ्यांच्या खाचा झालेला...
पुढचे दोन्ही पाय रक्ताळलेला...
फुले सुगंधीत कधी होतील.... कशी होतील??
वा-याची सतार कधी होईल बंधमुक्त....??
मृगजळी लाटा
रक्ताळलेले पाय
कधी धुतील.....???
या रक्ताच्या थारोळ्यात
तू यायलाच नको होतंस...
गुलाबपाणी समजून
भाबडेपणानं त्यात
न्हायलाच नको होतंस.....
आणि आता तर झालाय
सगळीकडे चिखलच चिखल...
कशी धुणार तू
तुझी ही डागाळलेली लक्तरं.....?
कशी जाणार घरी....??
आता क्षितीजही टाकून देईल
त्याची अपूर्व लाली
आणि लपवेल तोंड
अंधारमाखल्या पांघरूणाआड......
करशील हे क्षितीज पार....???
दूर
क्षितीजापार
उभा
तो यार
करी तलवार
लखलखे न्यारी
हेक्यात
ठोकी ललकार
जिव्हारी वार
हृदयी अंगार
भळभळे प्यारी.......!
ही कुठली वेल
येतेय सरसरत माझ्याकडे
चवताळलेल्या नागिणीसारखी...
लपेटतेय माझे अंग-लिंग
वलयाकार.....?
आशा,
जा तू इथून
थांबू नकोस जराही....
झाडाला भोवळ यावी तसं होतंय मला....
आणि हे काय....
अजस्र डायनोसोरसारखा
तो पिरेमिड का येतोय
धावत माझ्याकडेच....
नि सडत चाललंय माझं सबंध शरीर
या वेलीच्या वलयाकार वेढ्यांत.... ???
मी ममी तर नाही ना...??
नाही ssss...
मी आहे पोतराज!!
दूर हो तू,
आशा,
दूर हो...
अन्यथा
बसेल तुझ्या गुलाबी देहावर
एखादा अस्वस्थ आसूड
माझ्या सडत्या पाठीऐवजी......
पण
तू आहेस तरी कुठे... आशा???
की
ही सळसळती वेल होऊन
तूच तर नाही ना आलीस.........?
मला घेरायला...
मला मारायला........?????
~ राजीव मासरूळकर
