साथ

'साथ'

साथ कळ्या खुडण्याची आली, लहर नव्हे
हे सुमनांचे स्मशान आहे, बहर नव्हे !

दुःखच झाले औषध रोगांवर सगळ्या
रोज प्राशुनी जगतो आहे, जहर नव्हे !

शोधत होतो माणसातला देव इथे
हे तर जंगल जनावरांचे, शहर नव्हे !

पृथ्वीमाते, कर उलथापालथ येथे
किती मातला माणुस, झाला कहर नव्हे ?

थांबा, क्रूर पशुंनो, मध्ये शिरू नका
शरीर हे 'राजिव'चे, ते खंडहर नव्हे !

~राजीव मासरूळकर
पानवडोद, जि. औरंगाबाद
दि. २५.११.२०१३
दुपारी १२.०५ वाजता

आभाळ द्यायचे आहे

आभाळ द्यायचे आहे

जगण्याच्या निखळ प्रवाही वाहून जायचे आहे
मज पाण्याहुन नीतळसे अभिव्यक्त व्हायचे आहे

मी कुठे कवी साहित्यिक, मी साधासूधा माणुस
मज रक्ताला रक्ताशी जोडून घ्यायचे आहे

तू डोळ्यातिल मेघांना आवरून धर थोडेसे
मज विरहग्रिष्मात आधी, न्हाऊन घ्यायचे आहे !

मी पंख छाटले माझे दृष्टीच्या दिव्य करांनी
मज मातीवर मातीचे गुणगान गायचे आहे

तू निर्दय पाउस होउन जातोस वेळ का चुकवुन
तुज हृदयातिल थरथरते आभाळ द्यायचे आहे !

- राजीव मासरूळकर
दि १.८.२०१३
दुपारी. १.०० वाजता

मी चुंबुन घेतो धरती

चुंबून घेतो धरती !

पाहून प्रियेचा चेहरा स्मित फुलते भलते गाली
पहाटेच्या प्रहरी तसली क्षितिजाच्या ओठी लाली !

सामावून घेती झाडे आपल्यातच आभाळाला
धुक्यातून उगवून येते पाचुंची डोंगरमाला !

चकचकती चांदी लेवून झुळझुळती झर्झर निर्झर
सृष्टीच्या कंठी फुटती मधु धुंद सुरांचे पाझर !

शेतांचे हिरवे शालू वाऱ्‍यावर सळसळतांना
प्रीतीत मोहरुन जाती ढोलीतील राघूमैना !

पाहुन हे सगळे सगळे डोळ्यांना येते भरती
सांडून भान ओठांचे मी चुंबून घेतो धरती !

- राजीव मासरूळकर

एक टेकडी

एक टेकडी

गावकडेला विरक्त निर्जन एक टेकडी रेखिव ठाशिव
तिच्या शिरावर तिच्यासारखे एकट राकट पडके देउळ
दोन तरूंचे दोन हात ती पसरुन नभास बघते आहे
इतिहासाला ठसवुन पचवुन स्वतः स्वतःला ठगते आहे !

पिकापिकांतुन गवतफुलांतुन धावत येतो शीतल वारा
हाच सखा नित जवळी राहुन शीण तिचा घालवतो सारा
अधुनमधुन ती हलते डुलते खुलते फुलते या वाऱ्‍यास्तव
नंतर बसते अविरत झेलत निरर्थकाचा मुजोर विस्तव !

ओढ तिला पण असते कायम स्वैर खगांची, श्याम ढगांची
हजार क्रोधित जिभा दाखवित कडाडणाऱ्‍या लख्ख विजांची
झिमझिम रिमझिम टपटप सरसर रपरप थडथड जलधारांची
तळहातांवर घेता घेता वितळत जाणाऱ्‍या गारांची
खळाळ पाझर झऱ्‍या नद्यांची, गवततुऱ्‍यांची, कळ्याफुलांची
चरता चरता हुंदडणाऱ्‍या, हंबरणाऱ्‍या जित्राबांची
खऱ्‍याखुऱ्‍या उघड्या शाळेतील झिम्मा . . . फुगड्या . . . सवंगड्यांची . . . . !

खिन्न मनाने युगे युगांते तपस्विनी ती तपली आहे
जखमांवरती जखमा लेवुन खपल्यांसंगे खपली आहे

मानुषतेच्या
वरती आहे
तिचे राहणे . . . .
काळोखाच्या
पुढती आहे
तिचे पाहणे . . . .

खोटी हिरवळ, लटका पाझर- तिला कधी ना जमले आहे
विसावण्या त्या पायथ्यास जग मनामधुन डगमगले आहे
झाडी गेली, पक्षी गेले, तिथे खायला नाहित दाणे
जुळून आले तिचे न् माझे बेसुर भेसुर जीवनगाणे !

हल्ली नियमित संध्याकाळी तिच्याकडे मी जाउन बसतो
हताशशी ती माझ्यामध्ये तिला स्वतःला खोदत बसते
मी ही नकळत तिच्यात माझे उदास मीपण शोधत बसतो !

- राजीव मासरूळकर
दि. २९ जून २०१३

सांग...

सांग . . . . .

वाळवंटी पायखुणा अजूनही पाहतेस
प्रेमाचे हे विरही क्षण सांग कशी साहतेस ?

पहाटेचे उन जसे फुलला तुझा चेहरा
बोलावून बाहेर मला देते तुझा शहारा
सांग माझ्या शहाऱ्‍यांत तू कशी दाहतेस ?

मेघांतून बरसतेस तू थेंब होऊन
तन मन चुंबून तुझ्या आठवणींत नेतेस वाहून
आठवांच्या सरीत माझ्या तू कशी नाहतेस ?

संध्याकाळच्या हवेतून होतात तुझेच भास
रातराणी सुगंधातून येतात तुझेच श्वास
सांग माझ्या श्वासांविना तू कशी राहतेस ?

किती दिवस आता असे दुरून दुरून पहाणे
कुणकुण ऐकून होईल जुने वारे शहाणे
सांग कधी वाऱ्‍यासारखी माझ्या मिठीत येतेस ?

- राजीव मासरूळकर
मासरूळ , बुलडाणा

माझ्या त्या सा-या कविता..

माझ्या त्या साऱ्‍या कविता

अत्यानंदातच विरल्या
दुःखातही नुरल्या काही
माझ्या त्या साऱ्‍या कविता
शब्दांत उतरल्या नाही !

आईच्या डोळ्यांमधल्या
बापाच्या छातीवरल्या
माझ्या त्या साऱ्‍या कविता
दगडाच्या लेणी ठरल्या !

कधि शेताच्या बांधावर
कधि रस्त्याच्याच कडेला
सूर्याचा वंशज कोणी
देवास पुकारून गेला
कोसळला तरिही नाही
कुठल्याच ढगातून पाऊस
माझ्या त्या साऱ्‍या कविता
बसल्यात उजाडुनिया कुस

एकांती तडफडणाऱ्‍या
मौनाला कुरतडणाऱ्‍या
माझ्या त्या साऱ्‍या कविता
रूधिरातून पाझरणाऱ्‍या !

माझ्या त्या साऱ्‍या कविता
हृदयात बसवलेल्या मी
होईलच देह निकामी
तेव्हा त्या येतील कामी !

- राजीव मासरूळकर
दि . २४.८.१२
सकाळी ८.४५ वाजता

मनासारखे झाले नाही

मनासारखे झाले नाही

नको मानवा मनास लावू क्षुल्लक खोचक उगीच काही
विस्मरून ते हसत म्हणावे मनासारखे झाले नाही

सुंदर कोमल फुले चुलीतच आयुष्याला जाळत बसती
उमरावांच्या इमल्यांसाठी निरागसांची जळते वस्ती
नियमांआडुन चोरांसाठी सदाच असती पळवाटाही
हसून खोटे पुन्हा म्हणावे मनासारखे झाले नाही

जन्म मिळाला रंकघरातून जसे मिळाले जगून गेलो
स्वप्न कशाचे वास्तवातही कितीकितीदा मनात मेलो
अन्यायाने लाचारीने सर्वांगाची होते लाही
नशीब नियती म्हणू कशाला.... मनासारखे झाले नाही

जे कामाचे ते दुसऱ्‍याचे, कुचकामी ते सगळे माझे
चुकलेमुकले स्विकारूनही नवागतांना झालो ओझे
हे मित्रांनो , विश्वच तुमचे , आनंदाने देतो ग्वाही
पंख उभारुुन म्हणू नका पण मनासारखे झाले नाही

जन्मा येणे, खाणे, पीणे, हसणे, रडणे, कष्ट उपसणे
निरर्थभरल्या आयुष्याला झिजवून सजवून विझून जाणे
माझे माझे जपून सारे नसते माझे धन कायाही
कशास गावे रडगाणे की मनासारखे झाले नाही !

- राजीव मासरूळकर
मासरूळ जि बुलडाणा
दि २५.५.१२, ५.०० वा