एक आठवण
सांज जाहली
अजून आई
घरी परतुनी
कशी न आली ?
हृदयी माझ्या
व्याकुळ हुरहुर
काहुर वादळ
लाटा गहिवर
क्षितिज आंधळे
वाटा विव्हल
पक्षी चिंतित
वारा जर्जर !
हजार चकरा
घरी अंगणी
अबोल झाडे
कातर गाणी !
चूल पेटवुन
वरण घालता
भरले डोळे
भय अश्रुंनी
मनास समजुत
गेलो घालून
धुपटामध्ये
असेच होते
वैरी मन हे
स्वतःस सोलत
लाखो शंका
बसले काढत -
शेतामध्ये
साप चावला
नसेल ना तिज ?
वाघ लांडगे
की वैऱ्याने
घात न केला
कुणास ठावे ?
की वाटेच्या
काठावरच्या
विहिरीमध्ये
असेल पडली. . . . . . ?
अधीरतेने
सुटलो धावत
शेताकडच्या
वाटेवरुनी
विहिरीमधल्या
अंधाराला
डोकावुन मी
बघू लागलो
चार चांदण्या
डोळ्यांमधल्या
उदासवाण्या
गळून पडल्या
त्या अंधारी . . . . .
तेवढ्यात वळ
पायावरती
उठला मोठा
"मेल्या मुडद्या
मरायचय का ?
पुस्तक सोडुन
कशास आला
विहिरीकाठी
तडफडायला ?",
पाठीवरती
दोनचार वळ
अजून उठले
तसाच वळुनी
गळ्यात पडलो
बराच रडलो
ओक्साबोक्सी
गहीवरुन ती
मला म्हणाली,
"चुकलं माझं
बघु दे, बघु दे
कुठं लागलं ?"
पायांवरचे
पाठीवरचे
काठीचे वळ
बघून आई
देत राहिली
स्वतःस दूषण !
मी का रडलो
तिला न कळले
तिला पाहता
काहुर शमले
हृदयी बहरुन
गेली जाई
जिवंत होती
साधी भोळी
प्रेमळ सोज्वळ
माझी आई !
- राजीव मासरूळकर
No comments:
Post a Comment