सोहळा :- एक निसर्गकविता

दूर पसरल्या आडव्यातिडव्या धुसरधुसर डोंगररेषा
पक्ष्यांच्या पंखांत मिसळल्या सैरावैरा दाही दिशा
घुंगूर बांधून झाडीमधुनि खट्याळ वारा नाचतसे
उदासीन मम मनास अलगद स्पर्शून जाती मोरपिसे
.
नव्या वधुची हळदी साडी उन तसे हे अल्लड नवखे
नदीत देई स्वतःस झोकून चांदी होऊन पुन्हा लकाके
उंचावरूनि उडी घेऊनि दुधात मिसळे इंद्रधनु
कातळ काळा खोदीत बसला कुणी तपस्वी ऋषी जणु
.
अशात दुरवर मृग्जळी खडीचा तुझ्या साडीचा पदर उडे
धावून थांबे सूर्य क्षितिजी जणु तव अधरि मम अधर गडे
संध्याराणी बाहुपाशि दे ज्वलंत आलिंंगण सूर्यास
हिरवी झाडी भरात निर्मी कातर काळा कुंतलभास
.
असा सोहळा शितलतेच्या शांतिदुताच्या आगमनी
महात्म्यासही वाटे सार्थक जीवन धन्य महा गमनी !
.
-राजीव मासरूळकर