सायंकाळ

थकलेल्या धावुन धावुन
छायांना येते ग्लानी
उरलेले चारच क्षण हे
उन्हाच्या येते ध्यानी

कळसावर फडकत झेंडा
मरगळून होतो शांत
हसणारी द्वाड फुलेही
कोमेजुन बसती सडत

त्यागून भूजंगी लाटा
सागरही होतो सुस्त
अन् पाऊलवाटा होती
अर्धांंगवायूने ग्रस्त

देहावर भक्कम होतो
मग सांधेवातही स्वार
दिक्काला भेदणारी
दृष्टीही खाते मार

तरि अंधाराशी घेती
सारेच जोडुनि नाळ
जन्मण्या नव्याने बसती
कवटाळून सायंकाळ !

-  राजीव मासरूळकर